335. Der Teufelsstein.
Von L. Schandein. – Pfälzisch. – G. Litzel, Histor. Beschr. der kaiserlichen Begräbniß im Dom zu Speyer S. 3. A. 4. J. König die Kaiser im Dom zu Speyer S. 4. Lehmann, Gesch. Gemälde II., 149. Bruckner, Haardtgebirge S. 87.
Zu Limborg uf dem schöne Berg
Werd ei'geweit die Kloschterkerch;
E' Wunnerkerch wie ke' ze sehne –
E' schönes Stückel isch geschehne.
Als 's Großer Gott so froh erschallt,
Isch ener nor verbost un kalt,
Den plogt der Neid, den quält der Zweiwel,
Wer soll es sei'? Es isch der Deuwel!
[334]
Hot mitgeholfe Dag un Nacht,
Als »Werthshaus« word's em vorgemacht;
Wild fart er raus un dät er därfe,
Dät gleich die Kerch zu Krümmel werfe.
Daß so e' Strech e' Deuwel schmerzt:
Er in de' Boddem stracks sich sterzt,
De' gröbschte Fels eraussereiße –
Will hoch vum Berg die Kerch verschmeiße.
Schun hebt de' Fels er in de Händ,
Do hot was Weißes ihn verblendt,
Wie'n Engelstimm so hört er's schalle:
»Loß uf der Stell de' Felse falle!«
Er sezt versterzt sich druf un scheu,
Werd gleich der Ste' so wech wie Brei;
Doch mol im Rasch will frisch er werfe,
's isch halt nit gange, hot nit därfe.
Do isch er fort un brüllt un flucht,
Un hot sei' Höll wul ufgesucht.
Im Ste' noch sicht m'r Sitz un Kralle –
Un Deuwelste' – hest's noch bei alle.
Gefallt euch 's Stückel? so isch's aus,
Nemmt numme euch das Bescht eraus!