564. Künnig Abel sine Hunde.

As mine Grootmoder ęhr Grootmoder noch en junge Deern weer, erzählte ein Bauer aus dem Dorf Dannewerk, da tomal weer hier noch œwerall vęl Woold bi Dennewerk herüm; ok harren de Buern ęhr Veh jümmer in dat Holt to Weide. Nu weer de Deern mal henschickt, se sull na de Köh sehn. As se nu ünner de Böm keem, da hört se mit enmal en furchtbores Ramentern in de Luft. Da keem Künnig Abel dahęr mit sine Jagd. Tein Hunde harr he bi sik, ganze witte, de harrn fürige Tungen ut den Hals hangen. Da dach de Deern: »Ach, nu büst du hier so ganz alleen, wo sall di dat wol gaan!« Se harr en witt Schörteldook üm, dat dünn se af un wickel sik dat üm ęhren Kopp un sett sik dal bi enen groten Boom to wenen. Künnig Abel keem nu heran un mök da en gręsiges Ramentern bi ęhr herüm; toletz güng he wider, van de Hunde keem awer de ene to ęhr heran un sprüng ęhr in den Schoot; da legg he sik dal. As nu de Spektakel ut weer, so neem se den Hund mit na Dennewerk; da sünd noch wecke van dit Slag Hunde. Künnig Abel hett awers siet de Tied man nęgen Hunde.

Durch Kandidat Arndt.