An Klaus Groth
Wenn't Abend ward,
Un still de Welt un still dat Hart;
Wenn möd up't Knee di liggt de Hand,
Un ut din Husklock an de Wand
Du hörst den Parpendikelslag,
De nich to Woort keem över Dag;
Wenn't Schummern in de Ecken liggt,
Un buten all de Nachtswulk flüggt;
Wenn denn noch eenmal kiekt de Sünn
Mit golden Schiin to't Finster rin,
[191]Un, ehr de Slap kümmt un de Nacht,
Noch eenmal allens lävt un lacht –
Dat is so wat vör't Minschenhart,
Wenn't Abend ward.