44. Prinzessin Thyra.

Up de Thürenburg bi lütten Dennewerk hett vœr lange Tiden ene Künnigsdochter sęten, de würrThüra nennt. Na ęhr heet ok noch de Borg so. Nu keem da maal en frömde Prinß, de wull na ęhr frien.[43] He weer awer so häßlich, dat em keen Minsch liden kunn; de Prinßeß wull em ok ungeern nęmen, se kunn em et awer nich afslaan. Toletzt füll ęhr en Raad bi. As bald de Hochtied sien sull, nemen se en Spatzeerritt vœr, den ollen Wall entlank na Hollingstęd, da güng datomaal noch en Inbucht van de Westersee herin. Dahen reed se mit ęhren Brüdegam. As se nu werrer torüch riden wullen, leet se mit eenmaal ęhr Schörteldook fallen, as wenn de Wind dat weg weit harr. Da sę de Prinß: »Prinßeß, se hett ęhr Schörteldook fallen laten; will se dat nicht mitnęmen?« Da sę se em to Antwoort darup: »Wenn he en rechtschapen Kavaleer is, sull he sülwen afstigen, junge Herr, un mi dat Dook upnęmen.« Da steeg he af un buck sik daal; sien Swęrt weer awer an den Sadel fast. Da reed de Prinßeßin hento, tröck dat Swęrt ut un slög em den Kopp af. As se nu to Huus keem, sull se seggen, wo ęhr Brüdegam weer. »Ah!« seggt se, »wi reden den ollen Wall entlank, da kemen de Unholden achter uns un hebbt em faten kręgen un em den Kopp afslaan; ik awer reed weg.« Da würr de Dode upsöcht un in en Risenbarg leggt up dat Esperstorfer Feld. Dat plegt man nu to nennen in de Dreebargen.

Nach mündlicher Relation im Dorfe Kurborg bei Schleswig wörtlich niedergeschrieben von Herrn cand. phil. Arndt.